Een eeuwigheid
Twee weken... veertiendagen.. 336 uur... 336 uur tussen de ziekenhuiskamermuren.
Zo begon ik zondagavond mijn blog te schrijven. Ik had een baaldag. Alles was goed om te beginnen huilen. Ik had het helemaal gehad. Alsof de hele wereld tegen mij was. Hoe ga ik het hier in godsnaam 14 dagen uithouden?!
Ik was mij er wel zelf van bewust dat ik ergens mijn moed terug moest beginnen zoeken want als ik er niet het beste van probeer te maken.. wie dan wel? Ik zou het alleen maar lastiger maken voor mezelf én voor Mace. Compleet zinloos dus. Zondagnacht hebben we beide best oké geslapen (in hoeverre je oké kan slapen in een ziekenhuis). Dat deed deugd! Maandag starten we dan ook met een fris hoofd en vooral met goede moed. Een negatieve houding of zeuren brengt ons écht niet sneller naar huis dus kop omhoog, schouders recht en let's do this.
Vies beestje
Het vieze beestje dat Mace het moeilijk heeft gemaakt kreeg ondertussen ook al een naam: "Streptoccoccum Pneumoniae". De microbioloog weet ons te vertellen dat het beestje snel lijkt te reageren op penicilline en dus gaan we over op een intensieve kuur penicilline. Om de 4 uur loopt de medicatie een halfuurtje in, waarna het een klein kwartiertje moet naspoelen. Mace heeft daar geen last van, behalve dat hij regelmatig in de knoop zit met zijn infuusleidingen.
Dinsdagmiddag komt de dokter ons informeren dat het beestje waar Mace ziek van geworden is eentje is waar je normaal gezien als baby gevaccineerd tegen word. Mace kreeg enkel zijn eerste spuitjes. Daarna zijn we op deze rollercoaster terecht gekomen en was vaccineren niet aan de orde. Hij moet nu zelfs eerst een halfjaar chemo vrij zijn en dan starten we met een aangepast vaccinatieschema. Dat staat ons dus ook nog te wachten maar dat zijn zorgen voor later!
De dokter benadrukt nog even dat het beestje het Mace veel lastiger had kunnen maken en dat we echt heel veel geluk hebben dat we er zo snel bij waren en dat ze onmiddellijk zijn gestart met een breed spectrum aan antibiotica. Hij zal ergens een goede beschermengel hebben die meekijkt over zijn schouder zeker.
Hoe het nu gaat
Vrijdag was een verschrikkelijke dag. Hij werd op korte tijd goed ziek en voelde zich zo ellendig. Hij heeft dan ook heel de dag gehuild. Zelfs zijn vaste verpleegsters en dokters merkten onmiddellijk op dat er iets aan de hand was. 'Dit is niet de Mace die we kennen.' Een bloedvergiftiging is dan ook niet niks! Het is gevaarlijk en er hangen toch bepaalde risico's boven ons hoofd op die moment.
Zaterdag gaat het al de goede kant op. We durven dan al voorzichtig zeggen dat Mace zich beter begint te voelen. Nu, dinsdag, is onze Mace terug het vrolijke goedlachse ventje dat we zo graag zien. Helemaal zichzelf dus! De medicijntjes doen goed hun werk. Ik ben blij en opgelucht dat we op deze manier onze tijd in het ziekenhuis kunnen uitdoen in plaats van met een voortdurend overstuur kleintje.
Omdat zijn bloedwaarden ook goed genoeg staan mag hij vandaag zelfs gewoon zijn chemo krijgen! Eerst hadden ze het uitgesteld met 14 dagen maar het is voor ons een opluchting dat we op schema blijven. Hoe sneller er vanaf hoe beter. Al ligt de finish nog een eindje voor ons.
Bezigheidstherapie
Aangezien ze nu weten welk beestje hem ziek maakt en dit niet besmettelijk is hoeven we niet langer in isolatie. Het klinkt misschien stom maar ik ben zo blij dat ik even de gang op kan om voor mezelf een thee of een koffie te nemen. Daarbovenop zijn we ook welkom in de speelzaal. Af en toe eens met ander speelgoed gaan spelen in een andere omgeving is voor ons allebei aangenaam.
Het personeel hier op dienst doet er alles aan om onze tijd hier zo nuttig mogelijk te besteden. De kinesist komt dagelijks met Mace turnen, de ergotherapeut springt ook af en toe eens binnen en als kers op de taart kwamen er vandaag 2 muziektherapeuten op de kamer mét gitaar. Mace was zo onder de indruk en genoot enorm.
Mace heeft zijn (nuttige) bezigheid en voor mij gaat de tijd zo ook wat sneller vooruit.
Zo verder doen
Iedere dag zien wij hier de dokter en de prof. Ze kijken hem altijd even na. Qua opvolging kunnen we zeker wel gerust zijn. We krijgen ook duidelijkheid over hoe lang we hier exact gaan zitten. Mace moet zijn antibioticakuur uitdoen. Dit wil zeggen dat we tot maandag in Leuven verblijven. 10 dagen in totaal dus. Het lijkt wel een eeuwigheid momenteel maar morgen zitten we al in de helft. Ik ben nog wel even benieuwd om hoelaat we maandag zouden mogen vertrekken want dinsdag worden we alweer om 10u op de dagzaal verwacht voor chemo. Druk, druk, druk...
Na vandaag dus nog 6 dagen op hotel. Nog 6 dagen zonder lewisje. Dat vind ik het moeilijkste nu. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan want daar word ik allesbehalve gelukkig van. Lewis wordt goed vertroeteld en heeft het helemaal naar zijn zin. Daar kan een mama alleen maar blij mee zijn. Ook ons hondje Baloe zit op een goede wei. Hij gaat super veel wandelen en kruipt al net als thuis mee onder het fleecedekentje. Voor ons fijn dat we daar allemaal niet over hoeven te stressen en dat alles best snel geregeld is. We zijn goed omringd, dat doet deugd.
Jimmy heeft deze week de toelating op het werk om iets vroeger te starten en op de middag te stoppen. Hij is dan tegen 13u30-14u bij ons. Dit maakt het voor mij ook 10 x draagbaarder. Iemand vertrouwd zien, een volwassen gesprek, afwisseling voor Mace,... Heel erg dankbaar dat dit mogelijk is want anders hadden ze mij helemaal richting zothuis kunnen sturen denk ik.
Het is jammer dat Corona het ons allemaal nog lastiger maakt. Ik herinner mij nog die eerste keren in Leuven. We lagen toen ook vaak een week (of langer) opgenomen maar werden elke dag warm omringt door onze familie en onze vrienden. Dat vergroot de draagkracht enorm. Dat zorgt letterlijk voor afleiding. Je voelt je zo gesteund dan. En ook al weten we wel dat iedereen nu en dan aan ons denkt, toch is dit heel anders. Compleet geïsoleerd van de buitenwereld.
Wij gaan nu zoals de dokters zeggen "voortdoen hoe we bezig zijn" en aftellen naar maandag!
Reactie plaatsen
Reacties
heb echt veel respect voor joe als mama wat jij allemaal al hebt moeten mee maken mij hadden ze al lang weg kunnen steken en veel bewondering voor jou ik hoop dat de tijd wat vooruit gaat voor jou en dag lief klein schattig mannetje veel moed aan jullie dikke knuffel en kussen
wat moeten jullie toch een sterk gezin zijn .jullie doen het zo goed .kop op en sterkte met alles dikke zoen voor jullie allen XXXX
Ik heb veel bewondering voor jullie. Ben blij dat het de goede weg op gaat. Dikke knuffel