MRI 17/6/24

Het is weer tijd voor Mace zijn 4-maandelijkse check up of  'kijken of de beestjes in zijn hoofd nog slapen' zoals we het vertalen voor de kinderen. De spanning is te snijden. Ik ben al een paar dagen mezelf niet. Ik ben moe, emotioneel, gedemotiveerd,... De zenuwen breken me op. Keer op keer. Nochtans heb ik er een goed oog in dat, hout vasthouden, alles stabiel zal zijn. Er zijn geen tekenen dat het mis aan het gaan is, maar dat maakt de situatie niet minder stressvol. We kunnen nu eenmaal niet zelf binnenin kijken en zijn al vaker verrast met onverwacht slecht nieuws.

... Maar vandaag is het zo ver. Vandaag zijn we positief en gaan we Mace door een vervelend dagje ziekenhuis sleuren. Lets go! 

Dagziekenhuis 

We moeten ons om 7u30 melden in het dagziekenhuis van uz Leuven. Dat wil zeggen dat de wekker deze ochtend om 5u30 afliep. Vroeeeeeg dag dus, maar dan zijn we er hopelijk snel vanaf. Grote voordeel is dat Mace niet te lang moet vechten tegen het knorrende gevoel in zijn buikje. Nuchter zijn is voor een (bijna) 5-jarige echt een opgave, maar hij doet het verbazingwekkend goed.

Eens boven op de afdeling worden zijn functies gemeten: temperatuur, bloeddruk, saturatie en dan is het wachten geblazen. Tijdens het wachten trekken we een operatieschortje aan, en niet veel later komen ze ons al halen om naar beneden te gaan.

Mace is voorlopig helemaal in zijn element. Hij weet natuurlijk als geen ander dat er beneden autootjes en fietsjes staan te wachten, en dat vind hij fantastisch. Dat verzacht het wachten. Intussen voel ik dat hij zenuwachtig aan het worden is: "Ik ga echt niet aan dat masker ruiken hé mama!". Hij wordt ouder, en na het verwijderen van de poortkatheter is alles anders dan voorheen. Dat maakt het moeilijker. Hij is bij de pinken. 

Narcose 

Eens we in het zaaltje zijn van de anesthesist voel ik de 'vibe' veranderen. Hij wil niet. Het maskertje maakt hem bang. Ik kan Mace intussen prima inschatten en communiceer dan ook met de anesthesisten om er gewoon even haast achter te zetten en dit gevecht zo kort mogelijk te houden. Ze luisteren en voor we het weten ligt hij vredig te slapen.

Het is telkens op het moment dat ik het zaaltje van de anesthesist uitstap dat mijn hart even heel zwaar voelt. Mace denkt dat ik de hele tijd bij hem ben, maar niets is minder waar. Ik moet plaatsnemen in een overdrukke wachtzaal, terwijl ik mijn hart in mijn keel voel kloppen.

Het is een dubbel MR-onderzoek en dus duurt het iets langer dan een uurtje. Ze komen me halen en vertellen dat alles rustig verlopen is. Hij is nog niet wakker geweest. Ik zeg me bij hem en praat tegen hem. Ik zeg dingen zoals: "Mama is bij je", "het is oké",... Ik praat hem comfort in. Of dat probeer ik toch. 

Hij ontwaakt langzaam en zonder paniek of verdriet. Lang geleden dat dit zo vredig verliep. Het is weeral achter de rug. We mogen dan ook snel terug naar de afdeling boven. 

"DAT MOET WEG!!!" 

Eens boven verandert de vrolijke Mace in een echte tiran. Er zit een infuus in zijn arm en dat doet pijn. Weeral iets dat anders is, en anders is altijd moeilijk. "Het is oké, schat!", zeg ik hem. "Nee mama, het is niet oké! Het doet pijn! Het moet weg! Doe dat weg!!". Gelijk heeft hij... Normaal verwijderen ze het infuus pas als hij goed gegeten en gedronken heeft. Deze keer horen ze de tirade tot in de wachtpost, komt de dokter hem snel onderzoeken en geeft ze ASAP het bevel om hem te verlossen van het irritante toegangspoortje in zijn armplooi.

Eens het infuus weg is, herpakt hij zich en eet hij zonder problemen zijn boterhammetje op. Nadien mogen we naar huis. Rond de middag zitten we dan ook terug in onze auto. Vlotte gang van zaken zo! 

Resultaten